BİR SEVDA MASALI / EY MİNEL AŞK*

“Sana aşkımı haykıramıyorsam,

Bu sana olan aşkımın küçüklüğünden değil,

Çaresizliğimin büyüklüğündendir.”

Bu satırları yeni yapılmış bir üst geçidin üzerinde okumuştum. Çaresizliği, sevdanın büyüklüğünü bundan daha iyi anlatan kaç dize vardır, bilmiyorum?

Sevda diyorum. Aşk terimi anlam değiştirdi, günübirlik ilişkilerin adı oldu.

Size bir sevda öyküsü anlatacağım, modern zamanların Ferhat ile Şirin öyküsünü.

Özbek kızı Tamara’nın yolu Tacikistan’a düşer. Amuderya nehrinin ikiye böldüğü toprakların üzerinde birbirine akraba insanlar yaşar. Bir kısım Özbek bu günkü Tacikistan topraklarında yaşar. Bir kısım Tacik’in Özbek topraklarında yaşadığı gibi.

1920’lerde Batı Türkistan topraklarında beş devlet kurulur. Tarihi Buhara Hanlığı’nın güneyindeki bölge de Tacikistan kurulur. İlk zamanlar sınırlar kâğıt üzerindedir. Geliş- gidişler kolaydır. Sovyetler Birliği dağılınca sınırlar belirginleşir. Yeni devletlerin aralarındaki problemler büyür, çekişmeler artar. Çekişmeler arttıkça sınırlar daha da belirginleşir, derinleşir. Geliş-gidişler git-gide zorlaşır. Tel örgüler çekilir, duvarlar yükselir.

Sınırlar ne kadar derin olursa olsun, kültürel bağlar ve akrabalıklar kopmaz. Sınırlar aşkları, âşıkları engelleyemez.

Tacik genci Rahman, pazaryerinde karşılaştığı Özbek kızı Tamara’ya ilk görüşte vurulur. Tamara’da Rahman’a ilgisiz kalmaz. Tanışırlar, konuşurlar. Filizlen bu aşk hızla tutkulu bir sevdaya dönüşür. Dönüşür dönüşmesine de, sayılı günler; eskilerin deyimiyle çabuk biter. Sevda değil, ama Tamara’nın oturma izni biter. Özbekistan’a dönmesi ve sonra tekrar izin alıp gelmesi gerekmektedir. Âşıklar, ağlaşarak ayrılırlar. Rahman, Tamara’nın gelişini bekleyecektir.

Tamara gözleri yaşlı Özbekistan’a döner. Rahman gözlerini nehrin öte yakasına diker, elinde telefon. Bazen o arar, bazen de Tamara. Çoğu zaman telefonlar çekmez.  Kasabadaki internet kafenin hattı da sık sık kesilir.

Rahman, dilinde hasret türküleri kendini nehrin kenarına vurur. Bazen,

“ Herkesler geldi

Bir tek sen gelmedin”

Türküsünü, çoğu zamanda,

“Hani bu son bahar gelecektin,

Bahar geldi geçti,

Sen gelmez oldun”.

Rahman kıyı boyu gider, gelir. Şarkılar dilinde, kulağında Yılduz Osmanova’nın şarkısı,

“Görmesem, olmaz,

Seni bir gün görmesem olmaz”

Günler gelip, geçer. Sevgiliden haber yoktur.  Bir sabah tekrar nehrin kenarına gider, Gözlerini karşı kıyıya diker. Bakar, bakar, bakar. Kilometrelerce genişlikteki nehir gözünde küçülür, küçülür, küçülür.

Rahman hızla soyunur, giysilerini yanındaki torbaya koyar ve kendini Amuderya’nın sularına bırakır. Saatlerce yüzer, nehrin dalgalarına direnir ve bitap şekilde karşı kıyıya ulaşır, yığılıp kalır.

Yazımın başında sınırlar belirginleştiğini ve halkları ayırdığını söylemiştim. İki devletin arası, Tacikistan’da yapılması düşünülen dev bir hidro-elektrik santrali yüzünden açıktır. Sınırlarda karşılıklı muhafızlar dolaşmaktadır. Rahman’ın sahile çıkmasından kısa bir süre sonra, sınır muhafızlarını taşıyan araç gelir. Rahman, Özbekçe bildiğinden anlaşmaları kolay olur. Kısa bir sorgu faslı yaşanır.

Muhafızlar Rahman’ın nehri aşma sebebini öğrenince sen delisin derler ve hep beraber Tamara’nın evine giderler.  Doğu büyük sevdaların diyarıdır. Kapı çalınır, kapıyı açan Tamara karşında Rahman’ı karşısında görünce şaşkınlıktan kısa süre baygınlık geçirir. Âşıklar dakikalarca sarılıp, ağlaşırlar. Ancak dakikalar sayılıdır ve zaman çabucak biter. Sınır muhafızları Rahman’ı sınırı izinsiz geçtiği için yargıya değil, sınır kapısına götürürler. Bu topraklar da sevdaya saygı henüz ölmemiştir. Muhafızlar, Rahman’ı vize alıp gelmesi dileğiyle, kapıdan yolcu ederler. Sevda uğruna çöller aşılır, dağlar kolayca delinir. Eskiler boşuna

”Âşığa Bağdat sorulmaz,

Sınırları aşar gider”

Dememişler. Son yılların en güzel aşk filmlerinden, Şener Şen’in başrolünü oynadığı Eşkıya Filmi’nden bir cümleyle noktalayalım; “Sevda karşısında, bir ömrün ne değeri olabilir ki?”

Sevdanız hiç eksilmesin.

Ekrem Hayri Peker