DSP BURSA; Caminin Minaresinden Yapılan Anonsa Rağmen Çalışacak İşçi Bulamıyoruz!

“Sanayi şehri olduğumuzu söylüyoruz, ihracat hedefliyoruz ama limanımız yok. İşe 1-0 yenik başlıyoruz.” sözler aynı zamanda iş insanı da olan DSP Sanayi ve İş Verenlerden Sorumlu İl Başkan Yardımcısı Salim Demiray’a ait. Ebeveynlerin çocuklarını çırak olarak yetiştirmeleri için ustalara teslim ettiği mesleklerden biri olan sanayicilik, gelişen teknoloji ve zorunlu eğitimin 12 yıla çıkmasıyla sektörde çırak sıkıntısı yaşanıyor. Sanayide ustalık yapanların çoğunluğu, küçük yaşlarda sanayide işe başlayan ve zaman içerisinde henüz 20 yaşına bile varmadan kalfa ve ustalık seviyesine ulaşılıyordu. Ancak globalleşerek teknolojik anlamda gelişen yenidünya düzeninde ve son kuşağın rahat yoldan daha az yorularak para kazanma arzusu sebebiyle zanaat olan birçok meslekte olduğu gibi sanayide de çırak sıkıntısı yaşanmasına sebep oluyor.

Demiray; “Belli bir yaş sınırı koymuşlar. 16 yaşından küçükleri çırak olarak çalıştıramıyoruz. 16 yaşından sonra sanayiye gelerek ‘bana bir şeyler öğret’ diyorlar. Ben ona ‘şu tornavidayı götür ya da getir’ dediğim zaman ikincisinde getirmiyor. Çünkü emir almak zoruna gidiyor. Artık belli bir yaşa gelmiş olanlara iş öğretemiyoruz. Çıraklı yaşını 12-13’e indirseler o zaman bir şeyler öğretilebilir. 16 yaşını geçenlere bir şeyler anlatmak zor oluyor. Çünkü sabah gelip akşam parasını alıp gitmek istiyorlar. Yaş sınırı yükseldikçe kimse çalışmıyor. Çalışanları ise asgari ücret kurtarmıyor. Çünkü o da aldığı para ile eve destek olacak, ev geçindirecek. İşi bilmeyene de asgari ücretten fazlasını veremiyoruz. İşi öğrendiğinde işinin hakkını alacak. Bana bir iş yapacak ki, ben de ona yeterince ücret vereyim. Çalışma yaş sınırını aşağıya çekseler belki işi düzeltebiliriz. O zaman sanayi canlanır.” dedi.

Demiray; “Çocuk 6 yaşında ilkokula, 10 yaşında ortaokula, liseye başlıyor delikanlı oluyor. O saatten sonra mesleğe gelse ne olur, gelmese ne olur. Meslek liselerinde yetişerek staj olarak burada pratiğini geliştirse tamam ama oda yok. Niye yok? Çünkü hazır yiyerek geçinmeye alışmışlar. Bu saatten sonra sanayide çırak veya kalfa bulmanız çok zor. Gelecek yine eğitim sisteminden geçiyor yani meslek liselerinin detaylı bir şekilde eğitim vermesi, geliştirmesi, yetkili servislerine veya tamirhanelere gelerek eğitim görmesi lazım. Okulda teoriyi öğreniyor ama pratikte bir şey beceremiyor. Beceremediği için haliyle sınıfta kalıyor. Ona güvenip iş vermen için elinden iş gelmesi gerekiyor. Yaptığı işi kontrol ettikten sonra iş teslim etmenin bir anlamı kalmıyor. Kısacası çırak yetişmiyor. Sanayiler, 10-15 sene sonra biter.”

Demiray; çözüm olarak Bursa’nın merkez 3 ilçesine acilen 10/14 arası meslek ve teknik liselerinin yapılması gerekliliğinin altını çizerek sanayide yaşanan kalıpçı, pres operatörü, kaynakçı, otamat  CNS operatörü sıkıntısının boy gösterdiğini belirterek; ” Sanayi gelişiyor ama yetişmiş elaman yok, bir köfteci istediği anda üniversite mezunu bulabilirken biz tek elaman bulamıyoruz, dertleşmek için gideceğimiz bir kurum bile yok, çözüm olarak gösterilen tek makam var oda Odalar, onlarda üyelerden her gelişlerinde haraç kesmeden öte gidemiyor, dış ülkelerde 100 yıllık projeler var iken; bizim memleketimizde “biz yaptık” diyebileceğimiz bir projemiz dahi yok! Ne usta ne de çırak bulamıyoruz. 2 yıldır usta arıyorum ama bulamıyorum. İş yok diyorlar ama biz usta bulamıyoruz. Her tarafı aradık. Tanıdık ustalar grubu var, oraya bile yazdım ama usta bulamadım. Bulduğumuz ustalar da işe ortak olmak istiyor. Bu mesleği yapan arkadaşlarla temas halindeyiz. Onları her gün arayarak usta aradığımı söylüyorum. Sadece sanayi değil dışarıdaki esnaflarda aynı sorunu yaşıyor. 10 senedir çırak yok. Kimse çocuğunu sanayiye göndermiyor. Herkes çocuğunu okutmaya çalışırsa çırak gelmez. Okusun, memur olsun, yatsın parası gelsin diye bekliyorlar. Onun için çırak gelmez. Ancak ailelerin çocuklarını yönlendirmesi lazım ki, çırak yetişsin. Bu iş başka türlü olmaz.” dedi.